«قوی و دلیر باش؛ نترس و دلسرد نشو!» (اول تواریخ ۲۲:۱۳).
اگرچه تمرین صبر و حلم در برابر مشکلات بیرونی و رفتار دیگران ضروری است، این فضایل زمانی ارزشمندتر می‌شوند که در مبارزات درونی خود به کار گرفته شوند. چالش‌برانگیزترین نبردهای ما اغلب از بیرون نمی‌آیند، بلکه از درون سرچشمه می‌گیرند — ضعف‌ها، تردیدها، شکست‌ها و آشفتگی‌های روح. در چنین لحظاتی، زمانی که با محدودیت‌های خود روبرو می‌شویم، انتخاب فروتنی در برابر خدا و تسلیم شدن به اراده او یکی از عمیق‌ترین اعمال ایمان و بلوغ روحانی است که می‌توانیم تقدیم کنیم.
جالب است که اغلب می‌توانیم با دیگران صبورتر باشیم تا با خودمان. اما زمانی که توقف می‌کنیم، تأمل می‌نماییم و تصمیم قاطع می‌گیریم که با صداقت شریعت قدرتمند خدا را در آغوش بگیریم، اتفاقی خارق‌العاده رخ می‌دهد. اطاعت به کلیدی روحانی تبدیل می‌شود که چشمان ما را می‌گشاید. آنچه پیش‌تر مبهم به نظر می‌رسید، اکنون شروع به روشن شدن می‌کند. بصیرت می‌یابیم و دید روحانی که به ما عطا می‌شود همچون مرهمی عمل می‌کند: روح را آرام می‌سازد و جهت می‌بخشد.
این فهم بسیار ارزشمند است. به ما به‌وضوح نشان می‌دهد که خدا از ما چه انتظاری دارد و کمک می‌کند تا با آرامش فرآیند دگرگونی را بپذیریم. اطاعت، آنگاه به منبعی از صبر، شادی و ثبات تبدیل می‌شود. روحی که به اراده خداوند تسلیم می‌شود و در اطاعت گام برمی‌دارد، نه تنها پاسخ‌ها را می‌یابد، بلکه آرامش دانستن اینکه در مسیر درست است — مسیر صلح و زندگی معنادار — را نیز تجربه می‌کند. -اقتباس از ویلیام لاو. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.
با من دعا کنید: خدای عزیز، تو را شکر می‌کنم زیرا به من نشان می‌دهی که صبر و حلم حقیقی تنها به چالش‌های بیرونی محدود نمی‌شود، بلکه شامل نبردهای درون من نیز هست. اغلب این ضعف‌ها، تردیدها و شکست‌های خودم هستند که بیش از همه مرا دلسرد می‌کنند. زمانی که به اراده تو تسلیم می‌شوم و به‌جای مبارزهٔ تنها، خود را به تو می‌سپارم، چیزی عمیق را تجربه می‌کنم: نیکویی تو مرا درمی‌یابد و مرا حمایت می‌کند.
ای پدر من، امروز از تو می‌خواهم که کمکم کنی با خودم صبور باشم، همان‌گونه که می‌کوشم با دیگران باشم. به من شجاعت بده تا با محدودیت‌هایم بدون ناامیدی روبرو شوم و حکمتی عطا کن تا بر شریعت قدرتمند تو به‌عنوان راهنمایی مطمئن تکیه کنم. می‌دانم که وقتی با صداقت تصمیم به اطاعت می‌گیرم، چشمانم باز می‌شود و آنچه پیش‌تر مبهم بود، شروع به روشن شدن می‌کند. آن بصیرتی را که از اطاعت می‌آید به من عطا کن، همان مرهمی که روحم را آرام می‌سازد و جهت را برای مسیرم فراهم می‌کند.
ای خدای قدوس، تو را می‌پرستم و ستایش می‌کنم زیرا زمانی که انتخاب می‌کنم در راه‌های تو گام بردارم، به من فهم و آرامش می‌بخشی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت قدرتمند تو همچون آینه‌ای است که با محبت به من نشان می‌دهد که چه کسی هستم و در تو چه کسی می‌توانم بشوم. احکام تو همچون ریل‌های محکمی زیر پای من هستند که ثبات، شادی و یقین شیرین را می‌آورند که در مسیر ابدیت گام برمی‌دارم. در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.
