«چه کسی بر کوه خداوند صعود خواهد کرد؟ یا چه کسی در مکان مقدس او خواهد ایستاد؟ کسی که دستان پاک و قلبی پاک دارد» (مزامیر ۲۴:۳–۴).
آسمان جایی نیست که انسان به طور تصادفی یا از روی راحتی وارد آن شود. این خانه‌ای است که خداوند آماده کرده و برای کسانی که او را حقیقتاً دوست دارند ــ و توسط او دوست داشته و دگرگون شده‌اند ــ محفوظ است. سکونت‌گاه‌های آسمانی به دل‌های بی‌تفاوت داده نمی‌شود، بلکه به کسانی تعلق دارد که همین‌جا آموخته‌اند از چیزهای آسمانی شادمان شوند. خداوند آسمان را آماده می‌کند، اما همچنین دل کسی را که قرار است در آن ساکن شود، آماده می‌سازد؛ روح را شکل می‌دهد تا آرزو کند، مشتاق باشد و در آنچه ابدی است، لذت ببرد.
این آمادگی زمانی رخ می‌دهد که با اطاعت از فرامین والای پدر، شروع به دوست داشتن آنچه او دوست دارد می‌کنیم. ذهن نجیب‌تر می‌شود، دل سبک‌تر می‌گردد و روح چنان هوای مقدس را تنفس می‌کند که گویی هم‌اکنون در آنجاست. این روحانیت حقیقی چیزی اجباری نیست ــ بلکه از اطاعت روزانه، میل صادقانه به خوشنودی پدر، و ترک آنچه زمینی و پوچ است، زاده می‌شود.
پدر، مطیعان را برکت می‌دهد و ایشان را نزد پسر برای آمرزش و نجات می‌فرستد. و همین افراد، که از درون دگرگون شده‌اند، با شادی در سکونت‌گاه‌های ابدی ساکن خواهند شد. باشد که جان تو همین‌جا آماده شود تا برای خانه‌ای که خداوند جدا کرده، مهیا باشد. -اقتباس از جِی. سی. فیلپات. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.
با من دعا کنید: ای پدر قدوس، دل مرا آماده کن تا با تو ساکن شوم. نمی‌خواهم فقط درباره آسمان بدانم ــ می‌خواهم آسمان را آرزو کنم، برای آسمان زندگی کنم، و برای آسمان شکل بگیرم. به من بیاموز آنچه ابدی است را دوست بدارم.
باشد که حضورت مرا از درون دگرگون سازد و من در چیزهای آسمانی لذت یابم. هر آنچه مرا به دنیا بسته است از من دور کن و مرا از شیرینی قدوسیت خود پر ساز.
ای خدای محبوب من، تو را شکر می‌کنم که هم آسمان و هم دل مرا آماده می‌کنی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت پرقدرت تو قالبی است که مرا با محیط آسمانی هماهنگ می‌سازد. فرامین تو همچون نسیم‌های پاکی است که مرا به حضورت بلند می‌کند. من در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.
