«در من، ای خدا، دلی پاک بیافرین و روحی راست در من تازه کن» (مزامیر ۵۱:۱۰).
چند بار احساس کرده‌ایم که زیر بار گناه خم شده‌ایم و درمی‌یابیم که به تنهایی حتی قادر به توبه واقعی هم نیستیم. ذهن ما پر می‌شود از یادآوری افکار ناپاک، سخنان بیهوده و رفتارهای نابخردانه — و با این حال، قلبمان خشک به نظر می‌رسد، ناتوان از گریستن در حضور خدا. اما لحظاتی هست که خداوند، در مهربانی خود، روح ما را با انگشت نامرئی‌اش لمس می‌کند و توبه‌ای عمیق در ما بیدار می‌سازد، به گونه‌ای که اشک‌ها همچون آب از صخره جاری می‌شوند.
این لمس الهی به‌ویژه در کسانی نمایان می‌شود که مطابق با احکام باشکوه خدای متعال زندگی می‌کنند. اطاعت، راه را برای عمل روح باز می‌کند، سختی دل را می‌شکند و ما را نسبت به قدوسیت خدا حساس می‌سازد. اوست که زخمی می‌زند تا شفا دهد، اوست که توبه حقیقی را که پاک می‌سازد و بازسازی می‌کند، بیدار می‌سازد.
پس اگر قلبت سرد به نظر می‌رسد، ناامید نشو. از خداوند بخواه که بار دیگر روحت را لمس کند. زمانی که پدر عصای تادیب خود را برمی‌دارد، فقط برای این است که رودخانه حیات — توبه، بخشش و دگرگونی — را جاری سازد که ما را به سوی پسر و نجات جاودان هدایت می‌کند. اقتباس از J.C. Philpot. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.
با من دعا کنید: ای پدر محبوب، با اعتراف به ضعف و ناتوانی خود در توبه، به حضورت می‌آیم. با دست خود مرا لمس کن و در من دلی شکسته بیدار ساز.
ای خداوند، مرا هدایت کن تا مطابق با احکام باشکوه تو زندگی کنم و نسبت به صدای تو حساس باشم، تا روح تو توبه حقیقی و بازسازی را در من به‌ثمر رساند.
ای خدای عزیز، تو را شکر می‌کنم زیرا قلب سخت مرا به چشمه‌ای از توبه و حیات تبدیل می‌کنی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده جاودان من است. شریعت پرقدرت تو چکشی است که قلب سنگی را خرد می‌کند. احکام تو رودخانه‌ای است که جان مرا شستشو داده و تازه می‌سازد. در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.
