«در حضور من راه برو و کامل باش» (پیدایش ۱۷:۱).
بسیار درباره قداست سخن گفته می‌شود، اما اندکی حقیقت آن را درک می‌کنند. مقدس بودن یعنی با خدا راه رفتن، همان‌گونه که اخنوخ کرد — زیستن با یک هدف: خشنود ساختن پدر. زمانی که دل بر این هدف یگانه متمرکز شود، زندگی ساده و سرشار از معنا می‌گردد. بسیاری به بخشیده شدن بسنده می‌کنند، اما امتیاز گام برداشتن در کنار آفریدگار و چشیدن شادی حضور او در هر قدم را از دست می‌دهند.
این رفاقت عمیق زمانی شکوفا می‌شود که انتخاب کنیم مطابق با احکام باشکوه حضرت اعلی زندگی کنیم. قداست تنها یک احساس درونی نیست، بلکه تمرینی مداوم از اطاعت است؛ راه رفتنی روزانه در هماهنگی با اراده خدا. کسی که کلام او را نگاه می‌دارد، درمی‌یابد که هر عمل وفاداری، گامی نزدیک‌تر به قلب پدر است.
پس امروز تصمیم بگیر با خدا راه بروی. بکوش تا در همه چیز او را خشنود سازی، و حضورش بزرگ‌ترین شادی تو خواهد شد. پدر از کسانی که اطاعتش می‌کنند خشنود می‌شود و آنان را به سوی پسر هدایت می‌کند، جایی که قداست حقیقی به رفاقتی جاودان بدل می‌گردد. اقتباس از دی. ال. مودی. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.
با من دعا کنید: ای پدر محبوب، تو را می‌ستایم زیرا مرا می‌خوانی تا در قداست و محبت با تو راه بروم. به من بیاموز که با دلی که تنها به سوی توست زندگی کنم.
ای خداوند، مرا هدایت فرما تا احکام باشکوه تو را به جا آورم و بیاموزم که در هر اندیشه، سخن و عمل، تو را خشنود سازم.
ای خدای عزیز، تو را شکر می‌کنم زیرا مرا تنها به بخشیده شدن نمی‌خوانی، بلکه به راه رفتن با خودت در هر روز دعوت می‌کنی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده جاودان من است. شریعت نیرومند تو راه قداست است. احکام تو گام‌های استواری است که مرا به قلب تو نزدیک‌تر می‌کند. در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.
