«پس کلامی که از دهان من بیرون می‌آید چنین خواهد بود: به سوی من باز نخواهد گشت مگر آنکه آنچه را که می‌خواهم به انجام رساند و در آنچه او را فرستادم کامیاب گردد» (اشعیا ۵۵:۱۱).
کتاب مقدس کلام خدا را به دانه‌ای تشبیه می‌کند که در زمین نیکو افشانده می‌شود. زمانی که دل با توبه شخم زده و با فروتنی نرم می‌گردد، به خاکی حاصلخیز تبدیل می‌شود. دانه شهادت عیسی عمیقاً نفوذ می‌کند، در وجدان ریشه می‌دواند و بی‌صدا شروع به رشد می‌کند. نخست جوانه می‌زند، سپس خوشه می‌دهد تا ایمان در مشارکت زنده با خالق بالغ شود. این فرایند کند اما سرشار از زندگی است—این خداست که حضور خود را در ما می‌رویاند.
این دگرگونی فقط زمانی رخ می‌دهد که ما انتخاب کنیم در هماهنگی با فرامین باشکوه حضرت اعلی زندگی کنیم. اطاعت، خاک جان را آماده می‌سازد و سنگ‌های غرور و خارهای حواس‌پرتی را برمی‌دارد. بدین‌سان، شهادت الهی جایی برای ریشه دواندن و بارآوری می‌یابد و عشق، پاکی و اشتیاق همیشگی به خدای زنده را پدید می‌آورد.
پس اجازه دهید دانه کلام در قلب شما استقرار یابد. بگذارید روح‌القدس در آن ریشه‌های عمیق و میوه‌های جاودان بکارد. پدر کسانی را که کلامش را نگاه می‌دارند، گرامی می‌دارد و آنان را به سوی پسر هدایت می‌کند، جایی که ایمان شکوفا می‌شود و دل به مزرعه‌ای حاصلخیز برای حیات جاودان مبدل می‌گردد. اقتباس از جِی. سی. فیلپات. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.
با من دعا کنید: ای پدر محبوب، تو را می‌ستایم زیرا کلام تو دانه‌ای زنده است که دل آماده را دگرگون می‌سازد. در من خاک حاصلخیز را آماده کن تا آن را با ایمان و اطاعت بپذیرم.
ای خداوند، مرا هدایت فرما تا مطابق فرامین باشکوه تو زندگی کنم و هر آنچه مانع رشد حقیقت توست از من دور ساز.
ای خدای عزیز، تو را شکر می‌کنم زیرا زندگی خود را در من می‌رویانی. پسر محبوبت شاهزاده و نجات‌دهنده جاودان من است. شریعت مقتدر تو خاکی است که ریشه‌هایم را نگه می‌دارد. فرامین تو بارانی است که ایمانم را شکوفا می‌سازد. به نام گران‌بهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.
