«اگر در دل خود به گناه توجه کنم، خداوند مرا نخواهد شنید» (مزامیر ۶۶:۱۸).
فکر کردن به این موضوع که بسیاری از دعاها نزد خدا مکروه هستند، بسیار جدی است. اما حقیقت این است که اگر کسی در گناهی که بر آن آگاه است زندگی کند و از ترک آن امتناع ورزد، خداوند از شنیدن صدای او خشنود نمیشود. گناه اعترافنشده، مانعی میان انسان و خالق است. خداوند از دعای قلب شکسته خوشنود میشود، اما گوشهای خود را بر نافرمانی که بر سرکشی اصرار میورزد، میبندد. دعای حقیقی از صداقت، توبه و اشتیاق به راه رفتن در راستی زاده میشود.
اطاعت از شریعت باشکوه خدا – همان شریعتی که عیسی و شاگردانش با وفاداری نگاه داشتند – راهی است که مشارکت ما با پدر را بازسازی میکند. احکام پرشکوه خداوند ما را پاک میسازند و به ما میآموزند که چگونه زندگی کنیم تا دعاهایمان همچون عطری خوشبو به حضور او برسد. خدا فقط نقشههای خود را بر کسانی آشکار میکند و برکت میدهد که کاملاً به اراده او بازمیگردند و راههای مقدس او را برای زندگی برمیگزینند.
پدر، مطیعان را برکت میدهد و ایشان را نزد پسر برای آمرزش و نجات میفرستد. امروز قلب خود را بیازمایید، آنچه را باید رها کنید اعتراف نمایید و دوباره به اطاعت از خداوند بازگردید. آنگاه دعاهای شما به سرودی ملایم در گوشهای خدا تبدیل خواهد شد. اقتباس از دی. ال. مودی. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.
با من دعا کنید: ای خداوند محبوب، قلب مرا تفتیش کن و هر آنچه را که هنوز نیاز به پاک شدن دارد به من نشان بده. نمیخواهم در نافرمانی زندگی کنم، بلکه میخواهم در قدوسیت در حضور تو گام بردارم.
به من شجاعت بده تا گناه را ترک کنم و نیرویی عطا کن تا استوار در راههای تو قدم بردارم. بگذار هر دعای من از قلبی پاک و مطیع برخیزد.
ای پدر عزیز، از تو سپاسگزارم که ارزش پاکی در حضورت را به من آموختی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجاتدهنده ابدی من است. شریعت قدرتمند تو آینه قدوسیت توست. احکام تو همچون رودهای پاکی هستند که جان مرا شستشو داده و تازه میکنند. من به نام گرانبهای عیسی دعا میکنم، آمین.
