«در میان سالها کار خود را زنده کن؛ آن را در میان سالها شناسان» (حبقوق ۳:۲).
گاه لحظاتی پیش میآید که دل از دعا خالی به نظر میرسد — گویی آتش نیایش خاموش شده است. جان احساس سردی و دوری میکند و دیگر نمیتواند چون گذشته فریاد برآورد یا محبت نماید. با این حال، روح خداوند کسانی را که از آن او هستند، رها نمیکند. او زمانهایی از سکوت را اجازه میدهد تا در مهربانی خود، بار دیگر بر دل بوزد و شعلهای را که گمشده مینمود، دوباره روشن کند. زیر فشار آزمایشها، ایماندار درمییابد که مذبح درون هنوز زنده است و خاکسترها آتشی را پنهان کردهاند که هرگز خاموش نشده است.
این شعله الهی زمانی پایدار میماند که ما انتخاب میکنیم در اطاعت از احکام باشکوه حضرت اعلی قدم برداریم. وفاداری سوخت روح است — هر عمل اطاعت آتش دعا را تغذیه میکند و محبت به خدا را زنده میسازد. پدری که در دل فروتنان ساکن است، بر کسانی که با صداقت در جستجوی او هستند، حیاتی تازه میدمد و سردی را به حرارت و سکوت را به ستایش تبدیل میکند.
پس اگر روح دعا در تو خفته به نظر میرسد، ناامید مشو. به تخت فیض برو و منتظر دمیدن حضرت اعلی باش. او با نفس خود شعله را دوباره روشن خواهد کرد تا هر دعا به ستایش و هر التماس به پرستش جاودان تبدیل شود. اقتباس از J.C. Philpot. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.
با من دعا کنید: ای پدر محبوب، تو را میستایم زیرا حتی زمانی که آتش دعا ضعیف به نظر میرسد، روح تو در من زنده است. بر جانم بوز و مرا تازه کن.
ای خداوند، یاریم ده تا بر طبق احکام باشکوه تو زندگی کنم تا وفاداری من تو را خشنود سازد و شعله دعا و محبت را در من روشن نگاه دارد.
ای خدای عزیز، تو را شکر میکنم که نمیگذاری آتش تو در قلبم خاموش شود. پسر محبوبت شاهزاده و نجاتدهنده جاودان من است. شریعت پرقدرت تو بادی است که جانم را زنده میکند. احکام تو هیزم مقدسی است که شعله ایمان را پایدار میسازد. من در نام گرانبهای عیسی دعا میکنم، آمین.
