«سپس خدا ابرام را بیرون برد و به او گفت: “به آسمان نگاه کن و ستارگان را بشمار، اگر بتوانی”» (پیدایش ۱۵:۵).
مانند ابراهیم، ما نیز اغلب در «خیمه‌های» خودمان محبوس هستیم — در محدودیت‌های ذهنی، ترس‌ها و نگرانی‌هایمان. اما خداوند ما را به بیرون فرا می‌خواند تا چشمانمان را به سوی آسمان بلند کنیم و دورتر ببینیم. او ما را دعوت می‌کند تا جای فضاهای تنگ را با دیدی وسیع عوض کنیم، با قدم‌هایی استوار در اراده او زندگی کنیم و قلبمان را برای آنچه او برنامه‌ریزی کرده باز نگه داریم. وقتی به بالا نگاه می‌کنیم، درمی‌یابیم که افکار خدا بسیار بالاتر از افکار ماست و راه‌های او همیشه بزرگ‌تر از آن چیزی است که تصور می‌کنیم.
برای تجربه این زندگی وسیع‌تر، باید مطابق با شریعت باشکوه حضرت اعلی قدم برداریم. این شریعت ما را از زندان‌های درونی آزاد می‌کند، محدودیت‌هایی را که بر خود تحمیل کرده‌ایم می‌شکند و به ما می‌آموزد که به هدایت پدر اعتماد کنیم. هر قدم اطاعت، دعوتی است تا جهان و زندگی را از منظر خدا ببینیم و دیدگاه کوتاه انسان را با دیدگاه ابدی خالق عوض کنیم.
پس از «خیمه» محدودیت بیرون بیا و وارد «آسمان» وعده‌های خدا شو. او می‌خواهد تو با افق‌های باز زندگی کنی، با فرمان‌های عظیمش هدایت شوی و برای به ارث بردن حیات جاودان در عیسی آماده گردی. اقتباس از جان جووت. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.
با من دعا کنید: ای پدر محبوب، در حضورت می‌ایستم و از تو می‌خواهم مرا از فضاهای تنگ بیرون آوری و چشمانم را به آسمان وعده‌هایت باز کنی. چشمانم را باز کن تا نقشه‌های بزرگ‌ترت را ببینم.
ای خداوند، مرا هدایت کن تا در اطاعت از شریعت باشکوهت گام بردارم و افکار کوچک را با دیدی وسیع از مقصودت عوض کنم. بگذار هر روز با اعتماد به مراقبت تو زندگی کنم.
ای خدای عزیز، تو را شکر می‌کنم که مرا به بیرون از محدودیت‌هایم فرا می‌خوانی. پسر محبوبت شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت قدرتمندت افقی بی‌پایان برای جان من است. فرمان‌هایت ستارگانی هستند که مرا در راه هدایت می‌کنند. در نام گران‌بهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.
