«شایسته است که او رشد کند و من کم شوم» (یوحنا ۳:۳۰).
ما باید مردم را دوست بداریم و آرزوی نجات ایشان را داشته باشیم، اما محبت ما به مسیح باید از هر چیز دیگری بزرگتر باشد. محبت حقیقی به جانها از محبتی که نسبت به نجاتدهنده داریم سرچشمه میگیرد – زیرا او ایشان را دوست دارد و جان خود را برای آنان فدا کرد. جلب جانها به معنای کسب محبت یا شناخت نیست، بلکه هدایت دلها به سوی عیسی است. خادم وفادار در پی دیده شدن نیست، بلکه میکوشد تا مسیح در هر سخن و عمل او جلال یابد.
و این پاکی نیت تنها در زندگی کسانی شکوفا میشود که از شریعت باشکوه خدا اطاعت میکنند، همان فرمانهای درخشانی که عیسی و شاگردانش با وفاداری از آنها پیروی کردند. اطاعت، غرور و خودخواهی را میزداید و اجازه میدهد روحالقدس ما را به عنوان ابزارهای حقیقی به کار گیرد. وقتی «من» را کنار میگذاریم، خدا نقشههای خود را آشکار میسازد و کار خود را با قدرت و فیض از طریق ما انجام میدهد.
پدر، مطیعان را برکت میدهد و ایشان را به سوی پسر برای بخشش و نجات میفرستد. با فروتنی به خداوند خدمت کن، بیآنکه در پی افتخار برای خود باشی، و او خدمت تو را به نوری تبدیل خواهد کرد که بسیاری را به حضور نجاتدهنده هدایت میکند. اقتباس از ج. آر. میلر. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.
با من دعا کنید: ای خداوند محبوب، به من بیاموز که بدون جستجوی شناخت خدمت کنم. بگذار قلبم فقط آرزو کند که نام تو جلال یابد.
مرا از غرور و نیتهای پنهانی که کار تو را آلوده میکند، رهایی بخش. مرا به عنوان ابزاری پاک به کار گیر تا دیگران تو را بشناسند و دوست بدارند.
ای پدر عزیز، تو را شکر میکنم که ارزش فروتنی در خدمت را به من آموختی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجاتدهنده جاودان من است. شریعت پرقدرت تو آینه قداست و محبت توست. فرمانهای تو چراغهایی هستند که مرا به خدمت با پاکی و راستی هدایت میکنند. من به نام گرانبهای عیسی دعا میکنم، آمین.
