«مرا در حقیقت خود هدایت کن و تعلیم ده، زیرا تو خدای نجات من هستی» (مزامیر ۲۵:۵).
بسیاری در کلیساها نمیتوانند به دیگران کمک کنند، زیرا در اعماق وجود خود از وضعیت روحانی خویش مطمئن نیستند. دشوار است که دست یاری به سوی کسی دراز کنی وقتی قلبت هنوز از غرق شدن میترسد. هیچکس نمیتواند دیگری را نجات دهد اگر پایش بر زمین محکم قرار نگرفته باشد. پیش از آنکه کسی را از آبهای متلاطم بیرون بکشی، باید خودت لنگر انداخته باشی — مطمئن از راه، مطمئن از حقیقت، مطمئن از زندگی.
و این استواری تنها زمانی به وجود میآید که شخص خود را به شریعت شگفتانگیز خدا و فرمانهای عظیم او تسلیم کند. امنیت روحانی از احساسات یا سخنرانیها حاصل نمیشود؛ بلکه از اطاعت زاده میشود. همه خادمان وفادار — انبیا، رسولان و شاگردان — این اطمینان را داشتند، زیرا مطابق آنچه پدر فرمان داده بود زندگی میکردند. خدا فقط نقشههای خود را بر مطیعان آشکار میسازد، و تنها اینان هستند که نزد پسر برای آمرزش و نجات فرستاده میشوند. وقتی جان در وفاداری گام برمیدارد، میداند کجاست و به کجا میرود — و آنگاه میتواند با اقتدار و آرامش به دیگران کمک کند.
پس گامهای خود را در اطاعت استوار کن. وقتی دل در شریعت خداوند ثابت میماند، هیچ چیز آن را نمیلرزاند و تو به ابزاری مفید در دستان خدا تبدیل میشوی. کسی که جای پای خود را در خدا یافته، سرانجام میتواند با امنیت و هدف دست یاری به دیگران دراز کند. اقتباس از دی. ال. مودی. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.
با من دعا کنید: ای پدر محبوب، قدمهایم را در حقیقت خود استوار ساز تا بیهراس و بیناامنی زندگی کنم. مرا بیاموز تا با وضوح در حضورت گام بردارم.
خدای من، مرا یاری ده تا با وفاداری از فرمانهایت اطاعت کنم تا زندگیام پایدار و ایمانم تزلزلناپذیر باشد. بگذار هرگز پیش از آنکه در اراده تو استوار شوم، سعی نکنم به دیگران کمک کنم.
ای خداوند محبوب، تو را شکر میکنم زیرا اطاعت، پایهای محکم برای زندگی و خدمت به من میبخشد. پسر محبوب تو شاهزاده و نجاتدهنده جاودان من است. شریعت پرقدرت تو بنیاد مطمئن گامهای من است. فرمانهای تو شالودهای است که ایمانم را نگه میدارد. در نام گرانبهای عیسی دعا میکنم، آمین.
