«چه کسی بر کوه خداوند صعود خواهد کرد؟ چه کسی در مکان مقدس او خواهد ایستاد؟ کسی که دستان پاک و قلبی پاکیزه دارد» (مزامیر ۲۴:۳-۴).
قطعاً اندیشیدن و سخن گفتن درباره آسمان اشتباه نیست. طبیعی است که بخواهیم درباره جایی که جان ما تا ابدیت در آن خواهد زیست، بیشتر بدانیم. اگر کسی قصد داشت به شهری جدید نقل مکان کند، درباره آب‌وهوا، مردم و محیط آنجا سؤال می‌کرد — سعی می‌کرد هر آنچه می‌تواند بداند. و در نهایت، همه ما در آستانه نقل مکان به جهانی دیگر هستیم، جهانی ابدی که خدا در آن سلطنت می‌کند.
پس منطقی است که بخواهیم این مقصد ابدی را بشناسیم. چه کسانی هم‌اکنون آنجا هستند؟ آن مکان چگونه است؟ و از همه مهم‌تر، راه رسیدن به آن کدام است؟ این پرسش‌ها اهمیت دارند، زیرا سخن از سفری موقتی نیست، بلکه از اقامتی همیشگی است. آسمان واقعی است — و برای کسانی که مورد تأیید خداوند قرار گرفته‌اند، مهیا شده است.
اما این تأیید از طریق فرضیات یا نیت‌های خوب به دست نمی‌آید، بلکه با اطاعت از شریعت قدرتمند خدا و عمل به احکام کامل او حاصل می‌شود. وارثان این جهان پرجلال کسانی هستند که انتخاب کرده‌اند در اینجا مطابق راه‌های آفریننده زندگی کنند. جستجوی آسمان مستلزم آن است که در حضور خداوند با وفاداری و ترس او، شایسته زندگی کنیم. -اقتباس از دی. ال. مودی. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.
با من دعا کنید: ای خدای من، تو را شکر می‌کنم که مکانی ابدی برای کسانی که تو را دوست دارند و از تو اطاعت می‌کنند، آماده کرده‌ای. آسمان واقعی است و من می‌خواهم در آن جهان پرجلال که تو در قدوسیت سلطنت می‌کنی، با تو باشم.
در قلب من اشتیاقی حقیقی قرار بده تا تو را بیشتر بشناسم، در راه‌های تو گام بردارم و با جدیت خود را برای ابدیت آماده کنم. نمی‌خواهم با امور گذرا سرگرم شوم، بلکه می‌خواهم بر اراده تو متمرکز باشم و در شریعت قدرتمند و احکام مقدس تو استوار بمانم.
ای خدای قدوس، تو را می‌پرستم و ستایش می‌کنم که امید زندگی جاودان در کنار خودت را به من عطا کردی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت قدرتمند تو نقشه‌ای است که گام‌های پارسایان را تا دروازه‌های خانه‌ات هدایت می‌کند. احکام کامل تو همچون نشانه‌هایی مطمئن، راه را به سوی آسمان نشان می‌دهند. در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.
