«اگر خداوند به من کمک نکرده بود، اکنون در سکوت قبر بودم» (مزامیر ۹۴:۱۷).
لحظاتی در زندگی وجود دارد که همه چیز به نظر می‌رسد همزمان فرو می‌ریزد: رویاها از هم می‌پاشند، دعاها بی‌پاسخ به نظر می‌رسند و قلب، که زیر فشار شرایط خرد شده است، دیگر نمی‌داند به کجا پناه ببرد. در این اوقات، ذهن به میدان نبرد تبدیل می‌شود. افکار منفی، ناامیدی‌ها، آرزوهای برآورده‌نشده و احساس ناتوانی همه‌جا را فرا می‌گیرند. و بدتر از همه اینکه، درست زمانی که بیش از همیشه به هدایت نیاز داریم، وسوسه می‌شویم تا تصمیمات عجولانه بگیریم، فقط برای اینکه درد را کاهش دهیم. اما عمل کردن از روی عجله به ندرت ما را به راه حل می‌رساند—و تقریباً همیشه ما را از آنچه خدا می‌خواهد انجام دهد، دورتر می‌کند.
قدرت واقعی در این لحظات، در انجام کاری فوری نیست، بلکه در تسلیم شدن است. آرام گرفتن، اعتماد کردن و سپردن آرزوهای خود به خدا، شجاعت بیشتری می‌طلبد از آنچه بسیاری تصور می‌کنند. ساکت کردن روح در میان آشوب، تمرینی عمیق روحانی است. در همین جایگاه تسلیم است که شفای درونی آغاز می‌شود. ذهن آرام می‌گیرد، روح تقویت می‌شود و شروع می‌کنیم با چشمان ایمان ببینیم. این حالت فروتنانه راه را باز می‌کند تا روح خدا ما را حمایت کند و با امنیت هدایت نماید.
اما بدون اطاعت، نمی‌توان این واقعیت را زیست. تنها منبع واقعی قدرت، آرامش و هدایت، وفاداری به شریعت خداست. دستورات او تغییر نمی‌کنند، شکست نمی‌خورند و به احساسات ما وابسته نیستند. زمانی که تصمیم به اطاعت می‌گیریم—حتی زمانی که درد دارد، حتی زمانی که نمی‌فهمیم—اتفاقی ماورایی رخ می‌دهد: روح ضعیف ما با قدرت خالق پیوند می‌خورد. این اتحاد است که ما را برمی‌خیزاند، تقویت می‌کند و گام‌به‌گام تا حیات جاودان هدایت می‌نماید. اطاعت از شریعت خداوند بار نیست؛ بلکه تنها راه امن در میان هر طوفان است. -ویلیام الرى چانینگ. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.
با من دعا کنید: خدای عزیز، حقیقت این است که اغلب خود را در میان نبردهای درونی، ناامنی‌ها و تصمیمات دشوار می‌بینم. وقتی رویاهایم فرو می‌ریزند و پاسخ‌های تو دیر به نظر می‌رسند، قلبم سردرگم می‌شود و ذهنم پر از افکاری می‌شود که از تو نیستند. در این اوقات، وسوسه می‌شوم که از روی عجله عمل کنم و به هر طریقی از درد فرار کنم—اما در نهایت از اراده تو دور می‌شوم.
ای پدر من، امروز از تو می‌خواهم که روح مرا آرام سازی و کمکم کنی بیش از احساساتم به تو اعتماد کنم. می‌خواهم یاد بگیرم که در سکوت انتظار بکشم، با فروتنی به تو تکیه کنم و صدای تو را در میان آشوب بشنوم. می‌دانم که با قدرت خودم نمی‌توانم این نبرد را پیروز شوم. پس از تو شجاعت می‌خواهم تا حتی زمانی که نمی‌فهمم، اطاعت کنم. مرا با روح خودت حمایت کن و در راه‌های جاودانه‌ات راهنمایی فرما.
ای خدای قدوس، تو را می‌پرستم و ستایش می‌کنم که صخره استوار من هستی زمانی که همه چیز اطرافم فرو می‌ریزد. تو وفادار هستی، حتی زمانی که من ضعیفم؛ و شریعت تو، ای خداوند، فانوسی است که مرا وقتی در میان طوفان‌ها گم می‌شوم، بازمی‌گرداند. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت قدرتمند تو قطب‌نمایی است که حتی در تاریک‌ترین شب‌ها خطا نمی‌کند. فرمان‌های تو همچون رودخانه‌های حیات‌اند که جان خسته را تازه و قلب پریشان را پاک می‌کنند. من در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.
