«راه خود را به خداوند بسپار؛ بر او توکل کن، و او همه چیز را به انجام خواهد رسانید.» (مزمور ۳۷:۵)
سپردن خود به اراده خدا فقط صبر کردن و منتظر ماندن برای وقوع چیزی نیست — بسیار فراتر از این است. این یعنی به هر آنچه او اجازه می‌دهد با قلبی سرشار از شگفتی و شکرگزاری بنگریم. کافی نیست که فقط روزهای سخت را تحمل کنیم؛ باید بیاموزیم که دست خداوند را در هر جزئیات تشخیص دهیم، حتی زمانی که ما را در مسیرهای غیرمنتظره هدایت می‌کند. تسلیم واقعی، سکوت و تسلیم محض نیست، بلکه سرشار از اعتماد و سپاسگزاری است، زیرا می‌دانیم هر آنچه از سوی خدا می‌آید، نخست از حکمت و محبت او عبور کرده است.
اما در این تسلیم، نکته‌ای عمیق‌تر وجود دارد: با ایمان و فروتنی، دستورهای مقدسی را که خود خدا به ما داده است — احکام باشکوه او — بپذیریم. نقطه مرکزی تسلیم ما این است که نه تنها رویدادهای زندگی را بپذیریم، بلکه زندگی بر اساس شریعت قدرتمند خدا را نیز بپذیریم. وقتی درمی‌یابیم که این شریعت کامل است و با محبت از طریق پیامبران عطا شده و توسط خود عیسی تأیید گردیده، دیگر راهی جز اطاعت با احترام برایمان باقی نمی‌ماند. در همین نقطه است که جان، آرامش حقیقی را می‌یابد — زمانی که تصمیم می‌گیرد در همه چیز اطاعت کند، نه فقط در بخشی از امور.
خداوند بردبار است، سرشار از صبر، و با مهربانی منتظر لحظه‌ای است که ما کاملاً تسلیم شویم. اما او همچنین گنجینه‌ای از برکات را برای روزی که غرور را کنار بگذاریم و در برابر شریعت مقدس او فروتنی کنیم، کنار گذاشته است. وقتی آن روز فرا می‌رسد، او نزدیک می‌شود، فیض می‌بخشد، جان را تازه می‌سازد و ما را به سوی پسرش برای آمرزش و نجات می‌فرستد. اطاعت راز کار است. و اطاعت حقیقی زمانی آغاز می‌شود که بحث با خدا را متوقف کنیم و بگوییم: «بله، ای خداوند، هر آنچه فرمان دادی نیکوست و من پیروی خواهم کرد.» – اقتباس از ویلیام لاو. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.
با من دعا کنید: ای پدر شگفت‌انگیز، چه آزادی‌بخش است که بدانم هر آنچه تو اجازه می‌دهی هدفی دارد. نمی‌خواهم فقط سختی‌های زندگی را تحمل کنم، بلکه می‌خواهم آن‌ها را با شکرگزاری بپذیرم، زیرا می‌دانم دست محبت‌آمیز تو پشت همه چیز است. به من بیاموز که اعتماد کنم، شادی کنم و حتی در روزهای ابری تو را پرستش نمایم، زیرا می‌دانم تو در همه حال نیکو و وفادار هستی.
ای خداوند، توبه می‌کنم از اینکه بارها در برابر دستورهای مقدس تو مقاومت کردم. تلاش کردم اراده تو را با خواسته‌های خودم تطبیق دهم، اما اکنون فهمیده‌ام: راه برکت در این است که با شادی و ترس، هر یک از احکام باشکوه تو را بپذیرم. می‌خواهم با تمامی وجود، با فروتنی و با لذت اطاعت کنم، زیرا می‌دانم این تنها راه زندگی در صلح حقیقی با توست.
ای خدای قدوس، تو را می‌پرستم و ستایش می‌کنم که همه چیز را با حکمت و صبر هدایت می‌کنی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده جاودان من است. شریعت قدرتمند تو همچون سرودی از عدالت است که در جان مطیعانت طنین‌انداز می‌شود و آن‌ها را به آزادی حقیقی می‌رساند. احکام تو همچون الماس‌های آسمانی، پاک و نشکن هستند که زندگی وفاداران را زیبا می‌سازند. من در نام گران‌بهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.
