«چه کسی بر کوه خداوند صعود خواهد کرد؟ یا چه کسی در مکان مقدس او خواهد ایستاد؟ کسی که دستان پاک و قلبی پاک دارد» (مزامیر ۲۴:‏۳–۴).

آسمان جایی نیست که انسان به طور تصادفی یا از روی راحتی وارد آن شود. این خانه‌ای است که خداوند آماده کرده و برای کسانی که او را حقیقتاً دوست دارند ــ و توسط او دوست داشته و دگرگون شده‌اند ــ محفوظ است. سکونت‌گاه‌های آسمانی به دل‌های بی‌تفاوت داده نمی‌شود، بلکه به کسانی تعلق دارد که همین‌جا آموخته‌اند از چیزهای آسمانی شادمان شوند. خداوند آسمان را آماده می‌کند، اما همچنین دل کسی را که قرار است در آن ساکن شود، آماده می‌سازد؛ روح را شکل می‌دهد تا آرزو کند، مشتاق باشد و در آنچه ابدی است، لذت ببرد.

این آمادگی زمانی رخ می‌دهد که با اطاعت از فرامین والای پدر، شروع به دوست داشتن آنچه او دوست دارد می‌کنیم. ذهن نجیب‌تر می‌شود، دل سبک‌تر می‌گردد و روح چنان هوای مقدس را تنفس می‌کند که گویی هم‌اکنون در آنجاست. این روحانیت حقیقی چیزی اجباری نیست ــ بلکه از اطاعت روزانه، میل صادقانه به خوشنودی پدر، و ترک آنچه زمینی و پوچ است، زاده می‌شود.

پدر، مطیعان را برکت می‌دهد و ایشان را نزد پسر برای آمرزش و نجات می‌فرستد. و همین افراد، که از درون دگرگون شده‌اند، با شادی در سکونت‌گاه‌های ابدی ساکن خواهند شد. باشد که جان تو همین‌جا آماده شود تا برای خانه‌ای که خداوند جدا کرده، مهیا باشد. -اقتباس از جِی. سی. فیلپات. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.

با من دعا کنید: ای پدر قدوس، دل مرا آماده کن تا با تو ساکن شوم. نمی‌خواهم فقط درباره آسمان بدانم ــ می‌خواهم آسمان را آرزو کنم، برای آسمان زندگی کنم، و برای آسمان شکل بگیرم. به من بیاموز آنچه ابدی است را دوست بدارم.

باشد که حضورت مرا از درون دگرگون سازد و من در چیزهای آسمانی لذت یابم. هر آنچه مرا به دنیا بسته است از من دور کن و مرا از شیرینی قدوسیت خود پر ساز.

ای خدای محبوب من، تو را شکر می‌کنم که هم آسمان و هم دل مرا آماده می‌کنی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت پرقدرت تو قالبی است که مرا با محیط آسمانی هماهنگ می‌سازد. فرامین تو همچون نسیم‌های پاکی است که مرا به حضورت بلند می‌کند. من در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«مرا به راه عدالت هدایت کن به خاطر نام خودت. حتی اگر در دره سایه مرگ راه بروم، از هیچ بدی نخواهم ترسید، زیرا تو با من هستی» (مزامیر ۲۳:‏۳–۴).

وقتی تصمیم می‌گیریم در اطاعت و وقف زندگی کنیم، چیزی گرانبها در قلب ما شروع به رشد می‌کند: ایمانی پایدار، خاموش اما استوار — که حضور خدا را حتی در نادیدنی بودنش، واقعی می‌سازد. او بخشی از همه چیز می‌شود. و حتی وقتی راه دشوار می‌شود، پر از سایه‌ها و دردهایی که هیچ‌کس دیگری نمی‌بیند، او همچنان در کنار ما استوار می‌ماند و هر قدم را با محبت هدایت می‌کند.

این سفر آسان نیست. گاهی از رنج‌های عمیق، خستگی‌های پنهان و دردهای خاموشی عبور می‌کنیم که حتی نزدیک‌ترین افراد هم متوجه نمی‌شوند. اما کسی که از فرامین زیبای خداوند پیروی می‌کند، در آن‌ها هدایت، تسلی و نیرو می‌یابد. پدر با مهربانی مطیعان را هدایت می‌کند و وقتی ما منحرف می‌شویم، با قاطعیت اما همیشه با محبت ما را اصلاح می‌کند. در همه چیز، هدف او یکسان است: رساندن ما به آرامش جاودان در کنار خودش.

پدر سرکشان را نزد پسر نمی‌فرستد. اما به کسانی که اجازه می‌دهند هدایت شوند، حتی در میان درد، وعده حضور، هدایت و پیروزی می‌دهد. باشد که امروز، با تمام وجود خود را به راه خداوند بسپاری — زیرا با او، حتی تاریک‌ترین راه‌ها به نور منتهی می‌شوند. -اقتباس از هنری ادوارد منینگ. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.

با من دعا کنید: خدای من، حتی زمانی که راه طولانی و تنها به نظر می‌رسد، اطمینان دارم که تو با من هستی. تو مبارزات پنهانم و دردهای خاموشم را می‌بینی و در همه چیز هدفی از محبت داری.

به من قلبی فروتن و مطیع عطا کن تا صدای تو را در نسیم ملایم یا در صدای قاطع اصلاحت بشنوم. بگذار هرگز در اراده خودم گم نشوم، بلکه خود را به هدایت تو بسپارم، زیرا می‌دانم که پایان تو همیشه آرامش و صلح است.

ای خدای محبوب، از تو سپاسگزارم که با چنین مراقبتی مرا هدایت می‌کنی، حتی زمانی که نمی‌فهمم. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده جاودان من است. شریعت پرقدرت تو عصایی است که مرا در مسیرهای دشوار حمایت می‌کند. فرامین تو راهی امن است که مرا به آرامش تو می‌رساند. در نام گران‌بهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«خوشا به حال پاک‌دلان، زیرا ایشان خدا را خواهند دید» (متی ۵:۸).

آسمان تنها مقصدی دوردست نیست — بلکه جایی است که حضور خدا به‌طور کامل در تمام زیبایی و جلالش درک خواهد شد. در این جهان، ما تنها لحظاتی از این جلال را تجربه می‌کنیم، اما آنجا، این جلال بدون هیچ محدودیتی آشکار خواهد شد. وعده اینکه روزی در حضور آفریدگار بایستیم و او را همان‌گونه که هست ببینیم، نه تنها ما را تسلی می‌دهد، بلکه ما را تعالی می‌بخشد. دانستن اینکه ما برای حضور در برابر پادشاه پادشاهان، در کنار موجودات آسمانی آفریده شده‌ایم، شیوه زندگی ما را در اینجا تغییر می‌دهد.

و به همین دلیل است که باید از همین حالا با دلی هماهنگ با فرمان‌های زیبای خداوند زندگی کنیم. اطاعت از آنچه خدا آشکار کرده است، ما را تنها انسان‌هایی بهتر نمی‌سازد — بلکه ما را برای آن روز پرجلال دیدار ابدی آماده می‌کند. آسمان برای کنجکاوان نیست، بلکه برای مطیعان است. آنان که با صداقت در جستجوی پدر هستند و در راه‌هایی که او خود مقرر کرده گام برمی‌دارند، از غبار این جهان برخواهند خواست تا جلال حضرت اعلی را نظاره کنند.

پدر، مطیعان را برکت می‌دهد و ایشان را به سوی پسر برای بخشش و نجات می‌فرستد. باشد که زندگی امروزت آمادگی آگاهانه‌ای برای آن دیدار ابدی باشد. چنان زندگی کن که گویی فراخوانده شده‌ای تا در برابر تخت حاضر شوی — با فروتنی، احترام و وفاداری. -اقتباس از ه. ملویل. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.

با من دعا کنید: ای خداوند اعلی، چه وعده بزرگی است که روزی در حضور تو باشم! حتی اگر ندانم چگونه خواهد بود، قلبم با دانستن اینکه جلال تو را به‌طور کامل خواهم دید، پر از امید می‌شود.

به من بیاموز که همچون کسی که در انتظار توست زندگی کنم. باشد که هر انتخابم در این جهان، بازتاب اشتیاقم برای بودن با تو باشد. باشد که اطاعت امروز من نشانه امید فردایم باشد.

ای خدای محبوب من، تو را شکر می‌کنم که مرا به این سرنوشت پرجلال فراخوانده‌ای. پسر عزیزت شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت قدرتمند تو راهی است که مرا برای دیدار با روی تو آماده می‌کند. فرمان‌های تو پله‌هایی است که مرا به ابدیت با تو رهنمون می‌سازد. من در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«نه هر که به من گوید: خداوندا، خداوندا! به ملکوت آسمان داخل خواهد شد، بلکه آن که ارادهٔ پدر مرا که در آسمان است، به‌جا آورد.» (متی ۷:۲۱)

چیزی هست که همهٔ ما باید بیاموزیم: افکار، نظریه‌ها و تفسیرهای انسانی ما دربارهٔ خدا محدود و گذرا هستند. هیچ نظام الهیاتی به خودی خود حقیقت ابدی نیست — آن‌ها فقط ساختارهایی موقتی‌اند که برای مدتی مفیدند، مانند معبد قدیم. آنچه باقی می‌ماند و قلب خدا را لمس می‌کند، نظرات ما نیست، بلکه ایمان زنده و اطاعت عملی است. اتحاد حقیقی میان فرزندان خدا از توافق دکترین حاصل نمی‌شود، بلکه از تسلیم صادقانه و خدمت به خداوند با محبت و احترام سرچشمه می‌گیرد.

عیسی ما را فرا نخوانده تا معلمان افکار باشیم، بلکه تا عاملان ارادهٔ پدر باشیم. او ایمانی را تعلیم داد که فراتر از کلمات است، ایمانی که در زندگی روزمره آزموده می‌شود و بر صخرهٔ اطاعت بنا می‌گردد. و این ایمان، که بر احکام عظیم خدا استوار است، همان چیزی است که متحد می‌کند، دگرگون می‌سازد و به مسیحیت حقیقی هدایت می‌کند. زمانی که از دفاع از نظرات خود دست می‌کشیم و شروع به زیستن حقیقت مکشوف می‌کنیم، نور خدا با قدرت در جوامع کوچک ما می‌درخشد و وحدت واقعی و حیات فراوان می‌آورد.

پدر، مطیعان را برکت می‌دهد و ایشان را نزد پسر برای آمرزش و نجات می‌فرستد. باشد که امروز انتخاب کنید نه فقط با ذهن ایمان بیاورید، بلکه با دل اطاعت کنید و با دستان خود خدمت نمایید. – اقتباس از جِی. اِم. ویلسون. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.

با من دعا کنید: ای خدای بزرگ، مرا از پوچی نظرات رهایی بخش و به جستجوی ذات آنچه ابدی است، هدایت فرما. مبادا دانش را با تقدس و سخن را با اطاعت اشتباه بگیرم. به من بیاموز تا آنچه واقعاً اهمیت دارد را ارج نهم.

یاری‌ام کن تا در جایی که هستم، اتحاد را ترویج دهم؛ نه با این‌که از همه بخواهم یکسان بیندیشند، بلکه با فروتنی زیستن و با محبت خدمت کردن. باشد که شهادت من بزرگ‌تر از هر استدلالی باشد و زندگی‌ام از حقیقت تو سخن بگوید.

ای پدر عزیز، تو را شکر می‌کنم که به من نشان دادی مسیحیت حقیقی در اطاعت و محبت است. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهندهٔ ابدی من است. شریعت قدرتمند تو بنیاد ایمان حقیقی است. احکام تو پل‌هایی هستند که کسانی را که می‌خواهند برای تو زندگی کنند، به هم پیوند می‌دهد. در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«او همه چیز را در زمان خود زیبا ساخت؛ همچنین جهان را در دل انسان نهاد» (جامعه ۳:۱۱).

نه تصادف و نه دشمن، هیچ‌کدام ما را دقیقاً در این زمان قرار ندادند. این خود خدا بود که این نسل را به عنوان میدان نبرد ما و سهم ما از تاریخ تعیین کرد. اگر او ما را اینجا قرار داده است، به این دلیل است که ما به زندگی، مبارزه و اطاعت در همین جا فراخوانده شده‌ایم. آرزوی روزهای آسان‌تر بی‌فایده است، زیرا زمان مناسب همین است — و فیض در این است که با شجاعت، احترام و حقیقت با آن روبرو شویم. هر دشواری ابزاری الهی است تا ایمانی عمیق‌تر، جدی‌تر و واقعی‌تر را در ما بیدار کند.

در همین روزهای سخت است که می‌آموزیم دیگر به خودمان اعتماد نکنیم و خود را به هدایت فرامین باشکوه خداوند بسپاریم. زمانی که ایمان سطحی از بین می‌رود، ایمان حقیقی آشکار می‌شود. و با اطاعت از آنچه خدا قبلاً فرموده است و قدم گذاشتن در راهی که او قبلاً ترسیم کرده، قدرت می‌یابیم تا ادامه دهیم. زمانی که در آن زندگی می‌کنیم، استواری و تشخیص را می‌طلبد — و این دقیقاً همان چیزی است که اطاعت از شریعت پدر در ما ایجاد می‌کند.

پدر، مطیعان را برکت می‌دهد و آنان را نزد پسر برای آمرزش و نجات می‌فرستد. باشد که امروز انتخاب کنید این زمان را با شجاعت و فروتنی زندگی کنید، نه با تکیه بر قدرت خود، بلکه با اعتماد به حکمت خداوندی که شما را برای همین لحظه از تاریخ فرا خوانده است. -اقتباس از جان اف. دی. موریس. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.

با من دعا کنید: خدای ازلی، تو زمان‌ها و فصل‌ها را می‌شناسی و می‌دانم که این زمان را تو برای من برگزیده‌ای. نمی‌خواهم از مسئولیت زندگی امروز، همین‌جا و به همان شیوه‌ای که تو می‌خواهی، فرار کنم.

کمکم کن تا آرزوی گذشته‌ای آسان‌تر را نداشته باشم، بلکه در این حال حاضر که تو آماده کرده‌ای، استوار و وفادار شوم. به من بیاموز که با بلوغ ایمان بیاورم، با شجاعت اطاعت کنم و با چشمانی ثابت بر اراده تو گام بردارم.

ای خداوند محبوب، از تو سپاسگزارم که مرا با هدفی در این زمان قرار دادی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت قدرتمند تو سکان هدایت من است حتی در بادهای مخالف. فرامین تو زمین محکمی است که می‌توانم بر آن گام بردارم، حتی زمانی که همه چیز در اطراف نامطمئن به نظر می‌رسد. من در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«شما نیز، مانند سنگ‌های زنده، به عنوان خانه‌ای روحانی بنا می‌شوید تا کاهنی مقدس باشید» (اول پطرس ۲:۵).

زندگی که در اینجا می‌گذرانیم، کارگاهی است برای چیزی بسیار بزرگ‌تر و باشکوه‌تر. هنگامی که در این زمین گام برمی‌داریم، مانند سنگ‌های خام در یک معدن هستیم که با هدفی خاص شکل داده می‌شویم، تراشیده و آماده می‌گردیم. هر ضربه از رنج، هر بی‌عدالتی که متحمل می‌شویم، هر چالشی که با آن روبرو می‌شویم، بخشی از کار الهی است — زیرا جایگاه ما اینجا نیست، بلکه در ساختار عظیم آسمانی است که خداوند آن را برپا می‌کند؛ ساختاری که از نظرها پنهان اما قطعی و جاودان است.

در همین روند آماده‌سازی است که اطاعت از فرامین زیبای خدا اهمیت اساسی پیدا می‌کند. او ما را با دقت، مانند شاقول، اندازه می‌گیرد و می‌خواهد دل ما کاملاً با اراده او هماهنگ شود. آنچه امروز فقط درد یا ناراحتی به نظر می‌رسد، در حقیقت، تنظیمی است که به دست خالق انجام می‌شود تا روزی در هماهنگی کامل معبد ابدی او جای بگیریم. اینجا هنوز جدا و پراکنده‌ایم — اما آنجا، یک بدن خواهیم بود، در وحدتی کامل، هر یک در جایگاه شایسته خود.

خدا فقط نقشه‌های خود را به مطیعان آشکار می‌سازد. باشد که با ایمان، کار پدر را در زندگی‌ات بپذیری و انتخاب کنی که مطابق اراده او شکل بگیری. زیرا آنان که خود را برای آماده شدن می‌سپارند، در زمان مناسب، برای شرکت در معبد آسمانی برده خواهند شد — جایی که کمال خداوند ساکن است. -برگرفته از J. Vaughan. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.

با من دعا کنید: ای خداوند پرجلال، حتی زمانی که مقاصد تو را درک نمی‌کنم، به دستان تو که مرا شکل می‌دهند اعتماد دارم. می‌دانم که هر لحظه سخت، ارزشی ابدی دارد، زیرا تو جانم را برای چیزی بسیار بزرگ‌تر از آنچه اکنون می‌بینم آماده می‌کنی.

به من صبر و ایمان عطا کن تا کار روح تو را بپذیرم. بگذار مانند سنگی زنده باشم، آماده برای هماهنگ شدن با طرح تو. به من بیاموز که اطاعت کنم و کاملاً تسلیم اراده تو شوم، حتی زمانی که این اراده پیش از التیام، مرا زخمی می‌کند.

ای خدای محبوب، تو را شکر می‌کنم که مرا در ساخت معبد ابدی‌ات سهیم کردی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت پرقدرت تو معیاری است که مرا با آسمان هماهنگ می‌سازد. فرامین تو ابزارهای وفاداری هستند که مرا با کمال می‌تراشند. من به نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«ترس از خداوند آغاز حکمت است؛ و شناخت قدوس فهم است» (امثال ۹:۱۰).

نیرویی قدرتمند وجود دارد زمانی که قلب، ذهن و حکمت با هم و تحت هدایت خداوند گام برمی‌دارند. محبت همان نیرویی است که وجود ما را به حرکت درمی‌آورد — بدون آن، جان به خواب می‌رود و نسبت به هدفی که برای آن آفریده شده بی‌تفاوت می‌شود. ذهن نیز نیرو و توانایی است، ابزاری که خالق برای درک حقیقت به ما عطا کرده است. اما این حکمت است که از بالا می‌آید و همه این‌ها را به هم پیوند می‌دهد و ما را به چیزی بزرگ‌تر رهنمون می‌سازد: زندگی مطابق با طبیعت ابدی‌مان، بازتاب‌دهنده‌ی شخصیت خود خداوند.

همین حکمت است که در احکام باشکوه خداوند آشکار شده و زندگی ما را در قداست شکل می‌دهد. این حکمت ذات ما را از بین نمی‌برد — بلکه بالعکس، وجود ما را کامل می‌سازد و طبیعت را به فیض، فهم را به نور و محبت را به ایمانی زنده تبدیل می‌کند. زمانی که به آنچه خداوند آشکار کرده اطاعت می‌کنیم، از سطح عادی فراتر می‌رویم. حکمت ما را راهنمایی می‌کند تا همچون فرزندان ابدیت، با هدف، تعادل و ژرفا زندگی کنیم.

پدر فقط نقشه‌های خود را به مطیعان آشکار می‌سازد. و هنگامی که قلب، ذهن و اطاعت خود را با راه‌های والا و آسمانی خداوند متحد می‌کنیم، توسط او دگرگون می‌شویم و برای فرستاده شدن نزد پسر، برای رستگاری و کمال، آماده می‌گردیم. باشد که این طناب سه‌لایه امروز و همیشه در وجود ما محکم باشد. -اقتباس از جی. وان. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.

با من دعا کنید: خدای جاودان، چه حکمت زیبایی از آن توست! تو ما را با قلب، ذهن و جان آفریدی — و تنها در توست که همه این بخش‌ها با کمال هماهنگ می‌شوند. کمکم کن با هدف زندگی کنم و عطایایی را که به من بخشیده‌ای هدر ندهم.

به من بیاموز با پاکی محبت کنم، با وضوح فکر کنم و با حکمت گام بردارم. باشد که هرگز ایمان را از عقل جدا نکنم و محبت را از حقیقت، بلکه همه چیز در من به واسطه حضور و کلام تو تقدیس شود.

ای پدر محبوب، تو را شکر می‌کنم که به من نشان دادی حکمت حقیقی از تو سرچشمه می‌گیرد. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت پرقدرت تو سرچشمه‌ای است که وجودم را با ابدیت هماهنگ می‌کند. احکام تو رشته‌های مقدسی هستند که ذهن، قلب و جانم را در وحدتی کامل به هم پیوند می‌دهند. در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«ببین که امروز پیش روی تو زندگی و نیکی، مرگ و بدی را قرار می‌دهم… پس زندگی را برگزین» (تثنیه ۳۰:۱۵،۱۹).

خداوند به ما چیزی عطا می‌کند که همزمان هم موهبت است و هم مسئولیت: قدرت انتخاب. از آغاز مسیرمان، او به ما نزدیک می‌شود و می‌پرسد: «هر چه می‌خواهی، از من بخواه تا به تو بدهم.» زندگی جریانی نیست که ما را به حال خود رها کند — بلکه میدانی از تصمیم‌گیری‌هاست که هر انتخاب، آنچه در قلب ماست را آشکار می‌سازد. نادیده گرفتن این دعوت یا حتی صرفاً امتناع از انتخاب، خود نوعی انتخاب است. و آنچه سرنوشت ما را تعیین می‌کند، شرایط پیرامون ما نیست، بلکه جهتی است که در برابر آن‌ها برمی‌گزینیم.

اما این انتخاب در خلأ صورت نمی‌گیرد — بلکه باید بر پایه اطاعت از مسیر شگفت‌انگیز خداوند استوار باشد. او نه تنها حق انتخاب را به ما می‌دهد، بلکه با احکام شگفت‌انگیزش راه درست را نیز به ما نشان می‌دهد. زمانی که کسی سعی می‌کند به شیوه خود زندگی کند و صدای خالق را نادیده بگیرد، زندگی به زیان تبدیل می‌شود و جان انسان خاموش می‌گردد. اما هنگامی که اطاعت را برمی‌گزینیم، حتی در میانه نبرد، شکست‌ناپذیر می‌شویم، زیرا هیچ بدی بدون اجازه ما نمی‌تواند ما را فرو اندازد.

پدر، مطیعان را برکت می‌دهد و ایشان را نزد پسر می‌فرستد تا آمرزش و نجات یابند. امروز، در برابر دعوت الهی، با حکمت انتخاب کن. اطاعت را برگزین، زندگی کن و پیروز شو — زیرا راه خدا تنها راهی است که به زندگی کامل می‌انجامد. -اقتباس از هربر ایوانز. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.

با من دعا کنید: ای پدر عادل، در برابر صدای تو که مرا به انتخاب دعوت می‌کند، با فروتنی سر تعظیم فرود می‌آورم. نمی‌خواهم همچون کسی باشم که از مسئولیت تصمیم‌گیری می‌گریزد، بلکه مانند کسی که وزن و زیبایی پیروی از تو را با حقیقت درک می‌کند.

در من شجاعت بگذار تا به اراده تو آری بگویم و به راه‌هایی که فقط ظاهراً نیکو هستند، نه بگویم. به من بیاموز که با حکمت، ایمان و اطاعت انتخاب کنم، زیرا می‌دانم پیروزی حقیقی تنها در توست.

ای خداوند محبوب، تو را شکر می‌گویم که آزادی انتخاب را به من بخشیدی و همچنین راه‌های درست را برایم نمایان ساختی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده جاودان من است. شریعت قدرتمند تو مشعلی فروزان در میان دوراهی‌های زندگی من است. احکام تو لنگرهای محکمی هستند که جانم را در زمان تصمیم‌گیری ایمن نگاه می‌دارند. در نام گران‌بهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«بخواهید، و به شما داده خواهد شد؛ بجویید، و خواهید یافت؛ بکوبید، و در به روی شما گشوده خواهد شد» (متی ۷:۷).

خداوند در مهربانی خود، درها و فرصت‌هایی را پیش روی ما می‌گشاید — و حتی در امور دنیوی نیز ما را دعوت می‌کند که بخواهیم: «هر چه می‌خواهی، از من بخواه تا به تو بدهم.» اما درخواست کردن عملی پوچ نیست. دعای حقیقی از دلی صادق سرچشمه می‌گیرد، دلی که آماده است به سوی آنچه خواسته شده حرکت کند. خداوند تنبلی را پاداش نمی‌دهد و بر آرزوهای سطحی برکت نمی‌ریزد. کسانی که واقعاً می‌خواهند، این صداقت را با عمل، پایداری و تعهد به راه‌هایی که خود خدا مقرر کرده است، نشان می‌دهند.

دقیقاً در همین نقطه است که اطاعت از شریعت باشکوه خداوند ضروری می‌شود. احکام، مانعی بر سر راه تحقق درخواست‌های ما نیستند، بلکه راه‌های امنی هستند که او ما را از طریق آن‌ها به آنچه می‌خواهد به ما بدهد، هدایت می‌کند. دعایی که با تلاش و وفاداری همراه باشد، در نظر پدر بسیار ارزشمند است. و زمانی که می‌خواهیم و مطابق اراده او گام برمی‌داریم، می‌توانیم مطمئن باشیم که نتیجه، برکت خواهد بود.

پدر، مطیعان را برکت می‌دهد و آنان را نزد پسر برای آمرزش و نجات می‌فرستد. اگر تو نیز برای چیزی دعا کرده‌ای، بنگر که آیا در راه‌های درست گام برمی‌داری یا نه. خداوند ایمانی را که به عمل تبدیل می‌شود، گرامی می‌دارد و دعای صادقانه، وقتی با اطاعت همراه شود، سرنوشت‌ها را دگرگون می‌سازد. -اقتباس از اف. دبلیو. فارار. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.

با من دعا کنید: ای پدر محبوب، مرا یاری کن تا با صداقت هر آنچه نیاز دارم بجویم. بگذار سخنانم در حضورت پوچ یا شتاب‌زده نباشد، بلکه از دلی که تو را به راستی گرامی می‌دارد، بجوشد.

به من اراده بده تا مطابق خواست تو عمل کنم و در گام‌هایی که خودت آماده ساخته‌ای، قدم بردارم. بیاموز که راه‌های تو را ارج نهم و در آن‌ها استوار بمانم، در حالی که منتظر پاسخ دعاهایم هستم.

ای خدای وفادار من، تو را شکر می‌کنم که به من آموختی دعای حقیقی با اطاعت همراه است. پسر محبوب تو، شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت نیرومند تو نقشه راهی است که در همه تصمیمات مرا راهنمایی می‌کند. احکام تو همچون مسیرهای نورانی‌اند که مرا به سوی وعده‌هایت هدایت می‌کنند. من در نام گران‌بهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«اما شخص پارسا به ایمان خود زندگی خواهد کرد؛ و اگر عقب‌نشینی کند، جان من از او خشنود نخواهد شد» (حبقوق ۲:۴).

ایمان حقیقی در لحظات عجله آشکار نمی‌شود، بلکه در گام‌برداشتن پیوسته حتی زمانی که میوه‌ها دیر به نظر می‌رسند، نمایان می‌گردد. خدا به ندرت کار خود را یکباره انجام می‌دهد. او در لایه‌ها، در زمان‌ها و فصل‌ها عمل می‌کند، مانند رشد آهسته یک درخت تنومند از دانه‌ای تقریباً نامرئی. هر دشواری که با آن روبرو می‌شویم، هر انتظار خاموش، آزمایشی است که آنچه را اصیل است تقویت می‌کند و آنچه را صرفاً ظاهری است آشکار می‌سازد. و کسی که واقعاً ایمان دارد، یاد می‌گیرد که منتظر بماند، بدون تسلیم شدن، حتی در برابر چالش‌های گیج‌کننده.

این فرآیند بلوغ بیش از صبر می‌طلبد — تسلیم شدن به هدایت پدر را می‌طلبد، که ما را با حکمت از طریق احکام زیبای خود هدایت می‌کند. ایمانی که عجله نمی‌کند، همان ایمانی است که گام به گام از تعالیم جاودان خدا اطاعت می‌کند. و در همین گام‌برداشتن وفادارانه است که پدر ما را می‌آزماید و آماده می‌سازد، و آنان را که واقعاً به او تعلق دارند از کسانی که فقط ظاهر دارند جدا می‌کند.

پدر، سرکشان را نزد پسر نمی‌فرستد. اما به کسانی که پایداری می‌کنند، حتی بدون دیدن همه چیز به روشنی، راه را آشکار می‌سازد و آنان را به سوی نجات هدایت می‌کند. استوار بمانید، اعتماد و اطاعت کنید، زیرا زمان خدا کامل است و آنان که به او توکل دارند هرگز سرافکنده نخواهند شد. -اقتباس از جی. سی. فیلپات. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.

با من دعا کنید: ای خداوند من، به من بیاموز که در زمان مناسب منتظر بمانم، بدون شکایت، بدون تسلیم شدن. شکیبایی‌ای به من عطا کن که قدرت ایمان را آشکار می‌سازد و شخصیت مرا مطابق اراده تو شکل می‌دهد. مگذار که شتاب کنم، بلکه با آرامش گام بردارم.

مرا تقویت کن تا اطاعت کنم، حتی زمانی که همه چیز کند یا دشوار به نظر می‌رسد. به من یادآوری کن که رشد روحانی، همانند رشد طبیعی، زمان می‌برد — و هر گام ارزشمند است وقتی که در راه‌های تو استوارم.

ای خدای محبوب من، تو را شکر می‌کنم که با صبر و هدف در من کار می‌کنی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده جاودان من است. شریعت قدرتمند تو همچون بارانی است که ایمان حقیقی را در دل من می‌رویاند. احکام تو پله‌های مطمئن در مسیر بلوغ روحانی هستند. من در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.