«چشمان خداوند بر عادلان است و گوش‌های او به فریاد ایشان شنواست» (مزامیر ۳۴:۱۵).

خداوند در جستجوی مردان و زنانی است که بتوانند با استواری، بار محبت، قدرت و وعده‌های وفادارانه او را حمل کنند. هنگامی که او قلبی واقعاً قابل اعتماد می‌یابد، هیچ محدودیتی برای آنچه می‌تواند از طریق آن زندگی انجام دهد وجود ندارد. مشکل این است که اغلب ایمان ما هنوز ضعیف است — مانند طنابی نازک که می‌کوشد باری عظیم را تحمل کند. به همین دلیل، خداوند ما را تعلیم می‌دهد، تربیت می‌کند و روز به روز تقویت می‌نماید تا ما را برای زندگی در هر آنچه او می‌خواهد به ما بسپارد، آماده سازد.

این فرایند تقویت از طریق اطاعت از شریعت شگفت‌انگیز خداوند رخ می‌دهد. وقتی تصمیم می‌گیریم به فرامین شگرف حضرت اعلی اعتماد کنیم، او ما را استوار، تزلزل‌ناپذیر و آماده برای پذیرش مسئولیت‌های بزرگ روحانی می‌سازد. شریعتی که به پیامبران عهد عتیق و به عیسی داده شد، بنیانی است که پدر بر آن بندگان قوی، وفادار و مفید خود را شکل می‌دهد. کسی که اطاعت در جزئیات را می‌آموزد، برای کارهای بزرگ آماده می‌شود.

بگذارید خداوند شما را از طریق اطاعت تعلیم دهد. پدر، مطیعان را برکت می‌دهد و آنان را به سوی پسر برای آمرزش و نجات می‌فرستد. باشد که ایمان شما هر روز استوارتر گردد و بر شریعت باشکوه خداوند استوار بماند. اطاعت برای ما برکت، آزادی و نجات به ارمغان می‌آورد — و ما را ظرف‌هایی آماده می‌سازد تا هر آنچه خداوند می‌خواهد بریزد، در خود جای دهیم. -اقتباس از ای. بی. سیمپسون. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.

با من دعا کنید: ای پدر عزیز، ایمان مرا تقویت کن تا بتوانم هر آنچه را که می‌خواهی به من بسپاری، تحمل کنم. مبادا وقتی مرا می‌آزمایی، متزلزل شوم، بلکه مانند خادمی پذیرفته‌شده استوار بمانم.

به من بیاموز که به فرامین شگفت‌انگیز تو اعتماد کنم. باشد که در هر گام اطاعت، توسط تو تعلیم و شکل یابم و در همه چیز استوار و وفادار شوم.

ای خدای من، تو را شکر می‌کنم زیرا مرا آماده می‌سازی تا آنچه را که چشمانم هنوز ندیده‌اند، دریافت کنم. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت قدرتمند تو همچون ستونی از نیرو مرا در برابر فشارهای زندگی نگاه می‌دارد. فرامین تو همچون ریشه‌هایی عمیق‌اند که مانع سقوط من می‌شوند. من در نام گران‌بهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«آرامش عظیمی دارند آنان که شریعت تو را دوست می‌دارند؛ برای ایشان لغزشی نیست» (مزامیر ۱۱۹:۱۶۵).

حقیقت خدا، با تمام شیرینی و قدرت رهایی‌بخش خود، همیشه فوراً درک نمی‌شود. اغلب لازم است که حتی در میان تاریکی، مبارزات و وسوسه‌ها، بر کلام خدا استوار بمانیم. با این حال، هنگامی که این کلام زنده به قلب می‌رسد، ما را محکم در بر می‌گیرد — دیگر نمی‌توانیم آن را رها کنیم. قلب وفادار، سنگینی و درد دور شدن از حقیقت را احساس می‌کند، خلأ بازگشت به دنیا را درمی‌یابد و خطر ترک راه‌هایی را که به عنوان درست شناخته است، درک می‌کند.

دقیقاً همین استواری در میان آزمایش‌هاست که نیاز ما را به چنگ زدن به شریعت عظیم خدا آشکار می‌سازد. زمانی که دنیا بر ما فشار می‌آورد و خطا ما را جذب می‌کند، احکام شگفت‌انگیز خداوند حتی گران‌بها‌تر می‌شوند و همچون لنگری محکم در میان طوفان ما را نگاه می‌دارند. اطاعت از شریعتی که پدر به پیامبران عهد عتیق و به عیسی سپرد، باری نیست — بلکه سپری است که ما را از سقوط حفظ می‌کند و با اطمینان به سوی حیات جاودان هدایت می‌نماید.

مهم نیست که روز چقدر تاریکی به همراه داشته باشد، هرگز کلامی را که به جانت زندگی بخشیده رها نکن. پدر، سرکشان را نزد پسر نمی‌فرستد. او مطیعان را برکت می‌دهد و می‌فرستد تا آمرزش و نجات را بیابند. باشد که وفاداری تو به شریعت بی‌مانند خدا همواره پایدار باشد، حتی در نبردهای خاموش روزمره. اطاعت، برکت، آزادی و نجات را برای ما به ارمغان می‌آورد. -اقتباس از جی. سی. فیلپات. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.

با من دعا کنید: خدای من، مرا تقویت کن تا حتی زمانی که همه چیز اطرافم تاریک به نظر می‌رسد، در حقیقت تو استوار بمانم. باشد که هرگز کلام تو را رها نکنم، زیرا آن برای جانم حیات است.

به من حکمت عطا کن تا خطا را تشخیص دهم، شجاعت بده تا در برابر گناه مقاومت کنم و محبتی روزافزون نسبت به احکام بی‌نظیرت در دلم قرار بده. باشد که هیچ چیز مرا از اطاعتی که تو را خشنود می‌سازد، دور نسازد.

ای خداوند محبوب، تو را شکر می‌کنم زیرا حتی در بزرگ‌ترین نبردها، کلام تو مرا نگاه می‌دارد. پسر محبوبت شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت پرقدرت تو همچون رودی از نور، تاریکی را می‌شکافد. احکام تو مانند دیوارهایی هستند که مرا از فریب‌های این جهان محافظت می‌کنند. من در نام گران‌بهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«راستان روی تو را خواهند دید» (مزامیر ۱۱:۷).

گاهی اوقات منتظر لحظات بزرگ هستیم تا ایمان خود را نشان دهیم، گویی فقط آزمایش‌های شدید نزد خداوند ارزش دارند. اما موقعیت‌های کوچک روزمره — تصمیمات ساده، رفتارهای بی‌صدا — نیز برای رشد ما در قداست ارزشمند هستند. هر انتخابی که با ترس از خداوند انجام می‌دهیم، نشان می‌دهد چقدر می‌خواهیم او را خشنود سازیم. و در توجه به جزئیات است که وفاداری واقعی خود را نشان می‌دهیم.

این توجه به رفتارهای روزانه، تعهد ما به شریعت قدرتمند خدا را آشکار می‌سازد. وقتی با سادگی و وابستگی به پدر زندگی می‌کنیم، قلب ما به طور طبیعی به سوی احکام شگفت‌انگیز او متمایل می‌شود. آن‌ها راه‌های معمولی زندگی را روشن می‌کنند. هرچه غرور و اتکای به نفس را کنار می‌گذاریم، موانع قدرت خود را از دست می‌دهند و آرامش خداوند جای بی‌قراری را می‌گیرد.

در هر جزئیات به خداوند وفادار باش تا میوه‌های آرامش در جانت شکوفا شود. پدر مطیعان را برکت می‌دهد و ایشان را به سوی پسر برای بخشش و نجات می‌فرستد. او از کسانی که از شریعت سپرده‌شده به پیامبران عهد عتیق و به عیسی پیروی می‌کنند، شادمان می‌شود. باشد که تعهد تو به احکام حضرت اعلی استوار باشد، زیرا اطاعت برای ما برکت، آزادی و نجات به ارمغان می‌آورد. – اقتباس از ژان نیکولا گرو. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.

با من دعا کنید: ای پدر مهربان، به من کمک کن تا ارزش رفتارهای کوچک روزانه‌ام را درک کنم. باشد که قلبم حتی در ساده‌ترین موقعیت‌ها به اراده تو توجه داشته باشد.

مرا تقویت کن تا در وابستگی به تو رشد کنم. باشد که روح تو مرا هدایت کند تا مطابق احکام باشکوهت زندگی کنم و اراده خود را کنار بگذارم.

ای خداوند محبوب، از تو سپاسگزارم که به من آموختی حتی جزئیات زندگی روزمره نزد تو ارزش دارد. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت قدرتمند تو همچون راهی نورانی در میان خارهای این جهان است. احکام تو همچون جواهرات گرانبهایی هستند که مرا در تاریکی هدایت می‌کنند. در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«زیرا مرد عادل هفت بار می‌افتد و باز برمی‌خیزد» (امثال ۲۴:۱۶)

جان واقعاً دیندار با هرگز نیفتادن تعریف نمی‌شود، بلکه با فروتنی برخاستن و با ایمان به پیش رفتن شناخته می‌شود. کسی که واقعاً خدا را دوست دارد، هنگام لغزش به ناامیدی تسلیم نمی‌شود—بلکه با اطمینان به خداوند ندا سر می‌دهد، رحمت او را می‌شناسد و با شادی تازه به راه بازمی‌گردد. قلب مطیع بر اشتباه تمرکز نمی‌کند، بلکه بر نیکی که هنوز می‌توان انجام داد و اراده‌ای که هنوز می‌توان به انجام رساند، توجه دارد.

و این محبت صادقانه به نیکی، به احکام زیبای خداوند، راهنمای سفر بنده وفادار است. او با ترس از خطا فلج نمی‌شود—ترجیح می‌دهد با اطاعت ناقص ریسک کند تا اینکه در برابر احتمال شکست دست روی دست بگذارد. دینداری حقیقی فعال، شجاع و سخاوتمند است. او فقط به پرهیز از بدی بسنده نمی‌کند، بلکه با تمام دل در پی انجام نیکی است.

پدر مطیعان را برکت می‌دهد و ایشان را نزد پسر برای آمرزش و نجات می‌فرستد. پس، از آغاز دوباره هر چند بار که لازم باشد، نترس. خداوند آمادگی کسی را که دوستش دارد می‌بیند و کسانی را که حتی در ضعف، صادقانه در تلاش برای خشنودی او هستند، پاداش می‌دهد. -اقتباس از ژان نیکولا گرو. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.

با من دعا کنید: ای پدر مهربان، چند بار که در راه می‌لغزم، محبت تو مرا برمی‌خیزاند. سپاس که مرا هنگام افتادن رد نمی‌کنی و همیشه مرا به آغاز دوباره با فروتنی و ایمان فرا می‌خوانی.

به من شجاعت بده تا به خدمت تو ادامه دهم، حتی با دانستن اینکه ناقصم. بگذار قلبم بیشتر مشتاق اطاعت باشد تا ترس از شکست. به من بیاموز که نیکی را با تمام توان دوست بدارم.

ای خدای محبوب من، تو را شکر می‌کنم که هر بار با مهربانی مرا می‌پذیری وقتی به سوی تو بازمی‌گردم. پسر عزیزت شاهزاده و نجات‌دهنده جاودان من است. شریعت پرقدرت تو راهی امن است که حتی پس از سقوط مرا هدایت می‌کند. احکام تو همچون دستانی نیرومند مرا بلند می‌کنند و به پیش رفتن تشویقم می‌نمایند. در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«آتش پیوسته بر مذبح خواهد سوخت؛ خاموش نخواهد شد» (لاویان ۶:۱۳)

نگه داشتن شعله روشن بسیار آسان‌تر از تلاش برای دوباره روشن کردن آن پس از خاموش شدن است. زندگی روحانی ما نیز همین‌گونه است. خدا ما را فرا می‌خواند تا با پایداری در او بمانیم و آتش را با اطاعت، دعا و وفاداری تغذیه کنیم. وقتی با غیرت روزانه از مذبح دل مراقبت می‌کنیم، حضور خداوند در ما زنده و فعال باقی می‌ماند و نیازی به شروع‌های مکرر نیست.

شکل دادن به عادت عبادت زمان می‌برد و در ابتدا تلاش می‌طلبد، اما هنگامی که این عادت بر احکام باشکوه خدا استوار شود، بخشی از وجود ما می‌گردد. ما راه خداوند را با سبکی و آزادی دنبال می‌کنیم، زیرا اطاعت دیگر باری سنگین نیست، بلکه شادی است. به جای بازگشت مداوم به آغاز، ما فراخوانده شده‌ایم تا پیش برویم، بالغ شویم و به سوی آنچه پدر می‌خواهد در ما انجام دهد حرکت کنیم.

پدر، مطیعان را برکت می‌دهد و ایشان را به سوی پسر برای آمرزش و نجات می‌فرستد. باشد که امروز انتخاب کنید آتش را روشن نگه دارید — با انضباط، با محبت و با پایداری. آنچه با تلاش آغاز شد، به لذت تبدیل خواهد شد و مذبح قلب شما همچنان در حضور خدا خواهد درخشید. -اقتباس از ای. بی. سیمپسون. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.

با من دعا کنید: ای خداوند من، به من بیاموز که شعله حضور تو را در خود زنده نگه دارم. مبادا ناپایدار باشم یا زندگی‌ام فراز و نشیب داشته باشد، بلکه استوار بمانم و از مذبحی که به تو تعلق دارد مراقبت کنم.

کمکم کن تا عادات مقدس را با غیرت و وفاداری پرورش دهم. باشد که اطاعت، راهی همیشگی در زندگی روزمره‌ام باشد تا پیروی از راه‌های تو به اندازه نفس کشیدن طبیعی گردد.

ای پدر محبوب، تو را شکر می‌کنم که ارزش روشن نگه داشتن آتش را به من نشان دادی. پسر محبوب تو، شاهزاده و نجات‌دهنده جاودان من است. شریعت قدرتمند تو سوخت خالصی است که عبادت مرا تغذیه می‌کند. احکام تو شعله‌های زنده‌ای هستند که قلبم را روشن و گرم می‌کنند. من در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«در من، ای خدا، دلی پاک بیافرین و روحی راست در من تازه کن» (مزامیر ۵۱:۱۰)

کسی که واقعاً می‌خواهد با خدا راه برود، به نجات گذشته یا وعده‌ای برای آینده قانع نمی‌شود — او می‌خواهد امروز نجات یابد و فردا نیز همین‌طور. و از چه چیزی نجات یابد؟ از آنچه هنوز در وجود ماست و با اراده خداوند مخالفت می‌کند. بله، حتی صادق‌ترین دل‌ها نیز در طبیعت خود تمایلاتی مخالف با کلام خدا دارند. به همین دلیل است که جان عاشق پدر، برای نجاتی پیوسته فریاد می‌زند — رهایی روزانه از قدرت و حضور گناه.

در همین فریاد است که اطاعت از احکام مقدس خداوند نه تنها ضروری، بلکه حیاتی می‌شود. فیض پدر زمانی آشکار می‌شود که ما لحظه به لحظه انتخاب می‌کنیم تا در وفاداری به کلام او گام برداریم. دانستن کار درست کافی نیست — باید عمل کرد، ایستادگی کرد و گناهی را که اصرار دارد با ما بماند، رد کرد. این تسلیم روزانه دل را شکل می‌دهد و آن را برای زندگی مطابق با اراده حضرت اعلی تقویت می‌کند.

پدر مطیعان را برکت می‌دهد و ایشان را نزد پسر برای آمرزش و نجات می‌فرستد. و در همین روند پاک‌سازی مداوم است که زندگی واقعی با خدا را تجربه می‌کنیم. امروز برای این نجات روزانه دعا کن — و با فروتنی و استواری در راه‌های خداوند قدم بردار. -اقتباس از جِی. سی. فیلپات. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.

با من دعا کنید: ای خدای سرور، اعتراف می‌کنم که حتی پس از شناخت تو، هنوز هر روز به نجات نیاز دارم. در من خواسته‌ها، افکار و رفتارهایی هست که تو را خشنود نمی‌سازد و می‌دانم بدون یاری تو نمی‌توانم بر آن‌ها غلبه کنم.

یاری‌ام کن تا گناه را دشمن بدارم، از بدی بگریزم و در هر جزئیات روزم راه تو را انتخاب کنم. به من نیرو بده تا حتی وقتی دلم لرزان است، اطاعت کنم و با حضور همیشگی‌ات مرا پاک ساز.

ای خدای محبوب من، تو را شکر می‌کنم زیرا نه تنها در گذشته مرا نجات دادی، بلکه اکنون نیز همچنان مرا نجات می‌دهی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده جاودان من است. شریعت قدرتمند تو همچون چشمه‌ای است که درونم را می‌شوید و تازه می‌کند. احکام تو چراغ‌هایی هستند که تاریکی گناه را دور می‌کنند. من به نام گران‌بهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«چشمان خود را به آسمان‌ها بلند کن و ببین. چه کسی همه این چیزها را آفرید؟» (اشعیا ۴۰:۲۶).

خدا ما را فرا نمی‌خواند تا در چادرهای کوچک اندیشه یا ایمان محدود زندگی کنیم. او می‌خواهد ما را همچون ابراهیم به بیرون ببرد و به ما بیاموزد که به آسمان نگاه کنیم — نه فقط با چشمانمان، بلکه با قلبمان. کسی که با خدا راه می‌رود، می‌آموزد فراتر از آنچه فوری است و فراتر از خود را ببیند. خداوند ما را به مکان‌های وسیع هدایت می‌کند، جایی که نقشه‌های او بزرگ‌تر از نگرانی‌های ماست و ذهن ما می‌تواند با عظمت اراده او هماهنگ شود.

این موضوع در مورد محبت ما، دعاهای ما و حتی رویاهای ما نیز صدق می‌کند. وقتی در قلبی تنگ اسیر می‌شویم، همه چیز کوچک می‌شود: سخنانمان، اعمالمان، امیدهایمان. اما وقتی از فرامین زیبای خدا اطاعت می‌کنیم و جان خود را به آنچه او می‌خواهد انجام دهد می‌گشاییم، زندگی ما گسترش می‌یابد. بیشتر محبت می‌کنیم، برای افراد بیشتری دعا می‌کنیم، آرزو داریم برکات را فراتر از دایره کوچک خود ببینیم. خدا ما را نیافریده تا رو به درون زندگی کنیم، بلکه تا آسمان را در این زمین منعکس کنیم.

پدر فقط نقشه‌های خود را به مطیعان آشکار می‌سازد. اگر بخواهیم با او راه برویم، باید از چادر بیرون بیاییم، چشمان خود را بلند کنیم و همچون همراهان حقیقی حضرت اعلی زندگی کنیم — با ایمانی وسیع، محبتی سخاوتمندانه و حیاتی هدایت‌شده توسط اراده خدا. -اقتباس از جان جوت. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.

با من دعا کنید: ای خدای مهربان، چند بار در چادر خود آسوده نشستم و به واسطه افکار و ترس‌های خود محدود شدم. اما امروز صدای تو را می‌شنوم که می‌گویی: «به آسمان نگاه کن!» — و آرزو دارم به جایی بروم که هدف تو مرا می‌خواند.

قلبم را وسعت بده تا همچون تو محبت کنم. بینشم را گسترش بده تا با شدت دعا کنم و جان‌هایی فراتر از خودم را در بر بگیرم. به من شجاعت بده تا اطاعت کنم و در مکان‌های وسیع گام بردارم، با جانی که به خواست تو متوجه است.

ای خدای محبوب من، تو را شکر می‌کنم که مرا از چادر بیرون آوردی و آسمان‌ها را به من نشان دادی. پسر محبوب تو شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت قدرتمند تو نقشه‌ای است که مرا به افق‌های جاودان هدایت می‌کند. فرامین تو ستارگان ثابتی هستند که راه مرا روشن می‌سازند. من به نام گران‌بهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«تو را تعلیم خواهم داد و راهی را که باید بروی به تو نشان خواهم داد؛ با چشمان خود تو را راهنمایی خواهم کرد» (مزامیر ۳۲:۸).

زندگی روحانی عالی‌تر، آن نیست که با تلاش بی‌وقفه مشخص شود، بلکه با روانی و سیالی همراه است — مانند رودخانه عمیقی که حزقیال در رؤیا دید. کسی که در این رودخانه غوطه‌ور می‌شود، می‌آموزد که دیگر با جریان مبارزه نکند و به جای آن، توسط نیروی آن هدایت شود. خدا می‌خواهد ما این‌گونه زندگی کنیم: به طور طبیعی توسط حضور او هدایت شویم، و عادات مقدسی که از قلبی مطیع و تربیت‌شده می‌جوشد، ما را به پیش براند.

اما این سبکی و روانی تصادفی به دست نمی‌آید. عادات روحانی که ما را نگه می‌دارند، باید با نیت و قصد شکل بگیرند. آن‌ها با انتخاب‌های کوچک آغاز می‌شوند، تصمیمات قاطع برای قدم برداشتن در راهی که خدا نشان داده است. هر گام مطیعانه، گام بعدی را تقویت می‌کند تا جایی که اطاعت دیگر باری سنگین به نظر نمی‌رسد، بلکه شادی‌آور می‌شود. احکام باشکوه خداوند، وقتی با ثبات تمرین شوند، به مسیرهای درونی تبدیل می‌شوند که جان ما با اطمینان و آرامش در آن‌ها گام برمی‌دارد.

پدر، مطیعان را برکت می‌دهد و ایشان را نزد پسر برای بخشش و نجات می‌فرستد. پس با وفاداری آغاز کن، حتی اگر هنوز احساس دشواری می‌کنی. روح‌القدس آماده است تا در تو زندگی‌ای از اطاعت پایدار، آرام و سرشار از نیرویی که از بالا می‌آید، شکل دهد. – اقتباس از ای. بی. سیمپسون. تا فردا، اگر خداوند بخواهد.

با من دعا کنید: ای خدای من، آرزو دارم با سبکی و ثبات با تو گام بردارم. بگذار زندگی روحانی من با فراز و نشیب‌ها مشخص نشود، بلکه با جریان پیوسته حضور تو در من باشد. به من بیاموز که خود را به جریان روح تو بسپارم.

کمکم کن تا با شجاعت، عادات مقدسی را که تو می‌خواهی شکل دهم. بگذار هر عمل اطاعت، حتی کوچک، قلبم را برای گام‌های بعدی تقویت کند. به من استواری ببخش تا اطاعت، طبیعت دگرگون‌شده من گردد.

ای خدای محبوب، تو را شکر می‌کنم زیرا روح تو با صبر در من کار می‌کند. پسر محبوبت شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت پرقدرت تو بستر عمیقی است که رودخانه حیات در آن جاری است. احکام تو انگیزه‌های مقدسی هستند که مرا به سوی آرامش هدایت می‌کنند. در نام گرانبهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«خداوند صخره من، دژ من و رهاننده من است؛ خدای من، پناهگاه من که بر او توکل دارم؛ سپر من، نیروی نجات من و قلعه بلند من» (مزامیر ۱۸:۲).

کسانی که واقعاً با خدا راه می‌روند، از تجربه می‌دانند که نجات فقط یک رویداد گذشته نیست. این یک واقعیت روزانه و یک نیاز همیشگی است. کسی که حتی تا اندازه‌ای ضعف قلب خود، قدرت وسوسه‌ها و حیله‌گری دشمن را می‌شناسد، می‌داند که بدون یاری پیوسته خداوند، پیروزی ممکن نیست. مبارزه میان جسم و روح نشانه شکست نیست، بلکه نشانه کسانی است که به خانواده آسمانی تعلق دارند.

در همین نبرد روزانه است که احکام عالی خداوند همچون ابزارهای زندگی آشکار می‌شوند. آن‌ها فقط راه را نشان نمی‌دهند — بلکه جان را تقویت می‌کنند. اطاعت، یک آزمون جداگانه نیست، بلکه تمرینی مداوم از ایمان، انتخاب و وابستگی است. مسیح برخاسته نه تنها برای ما مرد، بلکه اکنون برای حمایت ما زنده است، لحظه به لحظه، در حالی که در این جهان پرخطر گام برمی‌داریم.

پدر فقط نقشه‌های خود را برای مطیعان آشکار می‌کند. و نجاتی که او هر روزه عرضه می‌کند، در دسترس کسانی است که با وفاداری، حتی در میان نبرد، انتخاب به پیروی دارند. باشد که امروز نیاز خود را بشناسید و در اطاعت، این نجات زنده و حاضر را بجویید. -اقتباس از جِی. سی. فیلپات. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.

با من دعا کنید: خداوند من، تو را می‌ستایم زیرا به من نشان دادی که نجات فقط چیزی نیست که در گذشته دریافت کرده‌ام، بلکه چیزی است که امروز — همین‌جا و همین‌اکنون — به آن نیاز دارم. هر صبح درمی‌یابم که چقدر برای استوار ماندن به تو وابسته‌ام.

یاری‌ام کن تا ضعف خود را بدون ناامیدی بشناسم و همیشه به سوی یاری تو بازگردم. باشد که حضورت مرا در میان نبرد نگاه دارد و اطاعت از کلامت مرا با امنیت هدایت کند.

ای خدای محبوب، تو را شکر می‌کنم که نجاتی زنده، حاضر و قدرتمند به من عطا می‌کنی. پسر محبوبت شاهزاده و نجات‌دهنده جاودان من است. شریعت قدرتمندت سپری است که مرا در نبردهای روزانه محافظت می‌کند. احکام تو جریان‌های حیاتی هستند که مرا به پیروزی پیوند می‌دهند. در نام گران‌بهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.

«با ایمان، ابراهیم وقتی فراخوانده شد، اطاعت کرد و به جایی رفت که قرار بود به میراث بگیرد؛ و رفت بدون اینکه بداند به کجا می‌رود» (عبرانیان ۱۱:۸).

ایمان حقیقی نقشه‌های دقیق یا وعده‌های قابل مشاهده نمی‌خواهد. وقتی خدا فرا می‌خواند، قلبی که اعتماد دارد با اطاعت فوری پاسخ می‌دهد، حتی اگر نداند چه چیزی در پیش است. ابراهیم نیز چنین بود — او تضمینی نخواست و اصرار نکرد که آینده را بداند. او فقط اولین قدم را برداشت، با انگیزه‌ای شریف و وفادار هدایت شد و نتایج را به دست خدا سپرد. این راز راه رفتن با خداوند است: اطاعت در زمان حال، بدون نگرانی درباره آنچه پیش روست.

و در همین قدم اطاعت‌آمیز است که فرمان‌های باشکوه خداوند قطب‌نمای ما می‌شوند. ایمان بر استدلال انسانی بنا نمی‌شود، بلکه در عمل به وفاداری نسبت به آنچه خدا قبلاً آشکار کرده است. لازم نیست تمام نقشه را بفهمیم — کافی است نوری را که او اکنون می‌افروزد دنبال کنیم. وقتی قلب با صداقت به اراده الهی تسلیم می‌شود، جهت و مقصد به دست پدر سپرده می‌شود و همین کافی است.

پدر مطیعان را برکت می‌دهد و ایشان را نزد پسر برای بخشش و نجات می‌فرستد. امروز دعوت ساده است: قدم بعدی را بردار. اعتماد کن، اطاعت کن و بقیه را به خدا بسپار. ایمانی که خداوند را خشنود می‌سازد، همان ایمانی است که با وفاداری عمل می‌کند، حتی وقتی همه چیز اطراف هنوز نامرئی است. -اقتباس از جان جووت. تا فردا، اگر خداوند اجازه دهد.

با من دعا کنید: خداوندا، کمکم کن تا به تو اعتماد کنم بدون اینکه تمام مسیر را ببینم. بگذار ایمانم به پاسخ‌ها وابسته نباشد، بلکه در اطاعت از آنچه امروز به من نشان می‌دهی، تقویت شود.

بگذار هرگز وفاداری را به خاطر میل به کنترل فردا به تعویق نیندازم. به من بیاموز صدای تو را بشنوم و در راه‌های تو با استواری و آرامش گام بردارم، حتی اگر مقصد را نفهمم.

ای پدر محبوب، تو را شکر می‌کنم که مرا دعوت کردی تا با تو گام بردارم، همان‌گونه که با ابراهیم کردی. پسر عزیزت شاهزاده و نجات‌دهنده ابدی من است. شریعت قدرتمند تو راهی امن زیر پای من است. فرمان‌های تو چراغ‌هایی هستند که هر قدم را به سوی نقشه‌ات روشن می‌کنند. من در نام گران‌بهای عیسی دعا می‌کنم، آمین.